از آلبوم چشمان سیاه
تا اواخر قرن ۱۸ موسیقی روسی منحصر به سرودهای مذهبی و آهنگهای محلی بود .موسیقی مذهبی از قرن ۱۸ برای چند صدا تنظیم شد و این نخستین گامی بود که در راه موسیقی علمی برداشته شد . با آن که موسیقی محلی روسی بسیار پرمایه و قابل توسعه بود اما اشراف و شاهزادگان روسی تنها به موسیقی غربی مخصوصاً آثار آهنگسازان ایتالیایی و آلمانی توجه داشتند و چون مشوقی برای آهنگسازان روسی نبود تا مدتی دراز موسیقی روسی به حال ابتدایی ماند . در این دوره غالباً نوازندگان و آهنگسازان غربی به روسیه دعوت می شدند و در کاخها و تالارهای کنسرت که فقط به روی اشراف روسیه باز بود قطعاتی اجرا می کردند . با همه این مشکلات گلینکا پایه موسیقی جدید روسی را بنا گذاشت و آهنگسازان اینده روسی به حدی در این راه موفقیت یافتند که در مدتی کمتر از صد سال موسیقی روسی از کلیه کشورهای صاحب سبك در موسیقی حتی آلمان و ایتالیا پیش افتاد و مکتب های دیگر را تحت تأثیر قرار داد .
ویتالی ولاداویچ گراچیو (ویتاس) (به روسی: Виталий Владасович Грачёв, Vitalij
Vladasovič Gračëv) خواننده و ترانه‌سرای روس است. او به‌خاطر صدای تنور تیزش شهرت دارد و همین صدا لقب پرنس صدا دلفینی را در چین برایش به ارمغان آورده‌است و طرافدارانش او را فرشته لقب داده‌اند. این خواننده جوان خوانندگی را از 22 سالگی شروع کرده و با تلفیق موسیقی جاز – کلاسیک و تکنو سبک جدیدی را در موسیقی روسیه بوجود اورده است. ترانه هایی که او می خواند بیشتر مضامین عرفانی و عاشقانه دارد. جالب این است که بسیاری از این ترانه ها و اشعار برگرفته از اشعار مولانا و خیام می باشند.
